Η Ελληνική παρουσία στο σημερινό Λουμπουμπάσι (πρώην Elisabethville) αρχίζει τη δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα.
Αναφέρεται ότι το 1917 ζούσαν περίπου 150 Έλληνες στην πόλη και στα δάση της περιοχής. Περισσότεροι Έλληνες ήρθαν τις περιόδους 1936-1939 και 1946-1948.
Οι Έλληνες έγιναν πρωτοπόροι στη μεταφορά και πώληση αγαθών, κυρίως τροφίμων και ρουχισμού, ακόμα και στις πιο δυσπρόσιτες περιοχές. Ως έμπειροι θαλασσινοί ξαναβρήκαν το περιβάλλον της πατρίδας στις λίμνες Ταγκανίκα και Μοερό, όπου είχαν μεγάλες επιχειρήσεις αλιείας και εμπορίας ψαριών. Τότε η παροικία αριθμούσε 3.500 άτομα και γνώρισε μεγάλη ακμή.
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ
1956
Θεμελιώθηκε ο Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που είναι ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα στην καρδιά της πόλης. Τα μάρμαρα του Ναού μεταφέρθηκαν από την Ελλάδα.
1960
Λόγω της έκρυθμης κατάστασης που προκάλεσε η ανεξαρτησία, πολλοί Έλληνες έφυγαν. Στα χρόνια 1963-64 ξανάρχονται πολλοί και ευημερούν όπως πρωτύτερα.
1967
Θεμελιώθηκε το κτίριο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου στεγάστηκαν και λειτούργησαν από το 1968 τα ελληνικά σχολεία.
Γενικό Προξενείο της Ελλάδας
Mέχρι και το 1995 το Ελληνικό Προξενείο ήταν Έμμισθο. Έκτοτε λειτουργεί ως Άμισθο Επίτιμο Γενικό Προξενείο. Η συμβολή του στην πρόοδο της Κοινότητας κρίνεται πολύτιμη, καθότι η μετάβαση στην ελληνική πρεσβεία στην Κινσάσα απαιτεί 2 ώρες αεροπορικής πτήσης.